Na pewno każdy z nas ze
dwa razy w życiu zastanawiał się jak ludzie budują mosty. Niektóre z tych osób
tak długo nad tym myślały, że same zaczęły je budować, nie dzieląc się tą
wiedzą z resztą świata. Czasem dlatego, że mieli za dużo swoich mostowych
obowiązków a czasem po prostu zanudzali tym innych. Bo w sumie kogo to obchodzi
jak połączyć ze sobą 2 pustaki i deskę, tak żeby można było przejechać rowerem?
No właśnie, nikogo i dlatego też nie będziecie dziś o tym czytać, bo mimo że
most nie jeden przejechałem by dojechać na festiwal to ani razu nie oddałem się
fantazji jego konstrukcji.
Wrocław, okrzyknięty
miastem 100 mostów i 33 kładek trafia na strony naszego bloga jako host
kolejnej odsłony festiwalu Nowe Horyzonty! To piękne i miejscami śmierdzące
miasto zaprasza nas na codzienne maratony filmów, począwszy od 10ej rano, późną
nocą skończywszy. Bez obaw, filmy są tak rozłożone na okres trwania festiwalu,
że nic nikomu nie umknie. Jak to w wieloletnim i stabilnym związku bywa,
wybrane przez nas pozycje się powtarzają i są umilane różnymi spotkaniami
towarzyskimi. Tego roku było mi dane poszerzać swoje horyzonty przez kilka dni
i właśnie o tym moje filmowe dziatki, chciałem Wam opowiedzieć. Festiwal miał
swoje otwarcie 26 lipca, ale dotarliśmy na niego 27 lipca i ten dzień
zapamiętam na długie lata, bo pierwszy raz w życiu wstałem o 6 rano po to, żeby
nie być wpuszczonym na wyczekiwany film z powodu 5 minutowego spóźnienia, w
kinie oddalonym o 230 km od mojego domu. Guess I can cross that out of my bucket list. No już, dość tego
sarkazmu, w końcu jesteśmy przyjemnymi blogerami z „przyjemnymi mordeczkami”.
3 TWARZE
Swoją krótką, ale miłą
przygodę z NH rozpocząłem filmem o tytule 3
twarze pod zwierzchnictwem pana Jafara Panahi. Film przedstawia nam zapis
rzeczywistości dosłownie garstki bohaterów, podróżujących SUVem po górzystym
Azerbejdżanie. Poszukują oni dziewczyny, która wysyła głównej postaci krótkie wideo
swojego samobójstwa. Odbiorczynią filmiku jest znana aktorka, a jej motywacją jest
znalezienie wspomnianej dziewczyny i sprawdzenie, czy rzeczywiście do tego
doszło. Uderza w nią dodatkowo fakt, że samobójczyni również pragnie zostać szansonistką
i zdesperowana zwraca się do słynnej aktorki o wyrwanie jej z zacofanej wioski
i obecnych tam, regresyjnych wręcz ról społecznych. Tytułowymi tutaj trzema
twarzami mogą być: dziewczynka popełniająca samobójstwo w social mediach,
aktorka próbująca ją znaleźć i kierowca, bez którego ta eskapada byłaby utrudniona.
Co tu widzimy? Studium miejsca kobiet w świecie gwałtownych zmian politycznych dnia
obecnego. Ciekawostką jest fakt, że każda z postaci grała samą siebie, a
reżyser był cały czas na planie w swoim SUVie bez klimy. Tak brzmi główne pchnięcie wątku. W ogólnym
odbiorze film nie jawił się zbyt dobrze. Załoga TBK 2–3 razy powstrzymywała się
od drzemki, a był to początek dnia. Fabuła była raczej przewidywalna i trochę
rozwodniona. Film zaczął się z obietnicą sporego potencjału, a widzowie
pożegnani byli niespełna 10-minutowym nagraniem nudnych gór. Zachęcam, byście
sami ocenili, ale według mnie ktoś ewidentnie zapomniał wcisnąć STOP.
NIEPOSŁUSZNE
Strach przed oglądaniem
kolejnych filmów skutecznie odgonił pan Sebastian Lelio ze swoim odważnym Disobedience (Nieposłuszne). Wszystko w
tym filmie miało ręce, nogi, pejsy i peruki. A może tak nisko upadły nasze
oczekiwania po 3 twarzach, że nawet M jak Miłość by pomogła? Zaczęło się w
mój ulubiony sposób – historią... Poważany rabbi
przemawia do wierzących w jednej z angielskich synagog i od razu zmusza widza do myślenia nad
odwiecznymi problemami ducha. Poruszony wtedy wątek będzie pokrywał całą fabułę
filmu, a my możemy oceniać postacie wedle swojego uznania. Jesteśmy świadkami
odżywającego romansu między dwiema żydówkami, które spotkały się po latach.
Jedna z nich prowadzi już stabilne życie małżeńskie, a druga zdecydowała, że
poszuka swojej drogi na inny niż judaizm proponuje sposób. Powód ich ponownego
spotkania zostawiam Wam do odkrycia, natomiast konsekwencją był gwałtownie wzniecony
ogień pożądania po wieloletniej pauzie. Podobało mi się i nawet przy pokusie
kompletnego spłaszczenia fabuły do zwykłej lesbijskiej pikanterii, biorę pod
lupę całość obrazu, na który składały się: wewnętrzne życie Żydów i ich
obyczaje, odczuwalne echo relacji między postaciami, skonfliktowane myśli, ciężar
podejmowania decyzji, wreszcie – nieprzewidywalnie napisane role. Było to
zupełne przeciwieństwo pierwszego filmu, w którym również widzimy trudy
kobiecego świata. W każdym razie była to ostatnia, porządna wizja jakiej
doświadczyłem podczas NH.
SAMUI SONG
Pen-Ek Ratanaruang dostarczył
nam dzieło pod tytułem Samui Song, gdzie poznajemy znudzoną swoim życiem
zawodowym aktorkę, która chciałaby przestać grać zołzy. I... tak w ogóle to nie
ma za co, bo do tej, właściwie głównej, linii fabularnej widzowie dojdą nieprędko.
Film zaczyna się w zupełnie inny sposób i w przeciwieństwie do swojego
festiwalowego poprzednika, pierwszych kilka scen nie ma żadnego związku z jego
późniejszą częścią. Zresztą mało rzeczy trzymało się tu, kolokwialnie mówiąc,
"kupy". Poza wspomnianym na początku tego tekstu "plocie"
istnieją również wątki aspirujące do kryminalnych lub thrillerowych. Niestety,
sposób w jaki się przeplatają tworzy wrażenie, że oglądamy losowe pomysły
autora, wypisane na równie losowych kartkach papieru. Nic nie znaczące zwłoki leżące
na asfalcie, gliniane fallusy jako narzędzia zbrodni, autoagresja skierowana w
członka, odklejone od rzeczywistości filmowej wątki.. Co jeszcze Pen-Ek postara
się wpleść, żeby uratować film? Na tle swojego dzieła stoi on, autor, mówiący,
że wpadł na pomysł tego filmu, gdy zaczął śledzić pewną aktorkę z jej partnerem
w sklepie. Zarówno jego film jak i ta wypowiedź wprawiła w ruch niejedną przeponę
na sali kinowej. Panie Pen-Ek, brawo za wyobraźnię i umiejętność wywołania uśmiechu
na twarzy, ciuś ciuś za słabiutko poprowadzony film.
DRIB
Kolejna pozycja to film
Kristoffera Borgli pod tytułem "DRIB". Określany żartokumentem
skierowanym we współczesne media. Pomysł na film, wyciągnięty ze swojego życia,
dał Amir Asgharnejad. Tytułowy DRIB to fałszywa marka energetyka, która miała
wziąć udział w równie sfingowanej kampanii reklamowej. Do promowania tego
produktu zatrudniony został komik / performer z Norwegii, którego filmiki
youtubowe pokazywały, krótko mówiąc, bójki. Pewna amerykańska agencja reklamowa
stwierdziła, że takiego pokroju postać idealnie się nada do reklamowania swoją
twarzą ich produktu i tak właśnie Amir znalazł się w LA. Rekonstruując wydarzenia
z życia Amira, dostrzegamy poziom manipulacji, jaki serwują nam różnego rodzaju
media w życiu codziennym. Jako człowiek wychowany na kreacjach Andy'ego
Kauffmana, przyjął zaproszenie agencji, jedynie by dodać to doświadczenie do
swojego artystycznego CV. Nikt z obecnych tam współpracowników nie miał pojęcia,
że wszystkie jego youtubowe prowokacje były jedynie parafrazą walk
wrestlingowych wspomnianego już Andy'ego. Dzięki Norwegowi, mamy szansę ocenić
kilka twarzy branży marketingowej i przez chwilę zastanowić się, jak
podejmujemy decyzje o zakupie. Jako ciekawą rzecz chciałbym przywołać
oryginalną technikę tworzenia dokumentu. Sama historia nie zmiotła mnie z nóg,
ale na całość patrzę pozytywnym okiem i uważam, że kilka takich dokumentów
warto przerobić w swoim życiu. Świadomość to obosieczna, ale piękna rzecz.
NIECH CIAŁA SIĘ OPALAJĄ
O czym jest ten film? Ciężko
stwierdzić przy najlepszym zarysie fabuły. Dla takich widzów jak ja, dzieło
Helene Cattet i Bruno Forzani nie sprawi, że od razu się polubimy. Jestem tylko
człowiekiem, więc fakt, że był to ostatni puszczany film dnia nie zadziałał
dobrze na moją ocenę. A do tych okoliczności dochodzi film sam w sobie, który z
mojej ówczesnej perspektywy był głośny, chaotyczny i groteskowy. Byłbym jednak
barbarzyńcą oceniając to, co zobaczyłem jedynie negatywnie. Jak już wspomniałem,
istotny jest dla mnie storytelling, a tutaj zawęził się on tylko do 2
walczących ze sobą grup. Policjanci i gangsterzy spędzają ponad godzinę na
nieustannej strzelaninie, z której wychodzi tylko jedna rzecz - ktoś wygrał.
Chyba wciąż nie powiedziałem nic pozytywnego... Ale może właśnie o to chodzi.
Ten film wywołał we mnie tak wyraźną reakcję, że chętnie przypatrzę mu się raz
jeszcze. Był on na tyle specyficzny, że aż obowiązkowy podczas typowej imprezy
hipsterskiej. Warto go docenić nie za to, że nikt się nie spodziewał, co zrobi
główny bohater w obliczu najgorszego konfliktu wewnętrznego, lecz za swojego
rodzaju odpoczynek od płynnie przechodzących między sobą akcji, zmierzających
do oryginalnego climaxu. Koniec końców, wiele ludzi bawiło się świetnie, gdy po
raz setny usłyszeli bezczelnie wyraźny dźwięk skórzanej odzieży walczących
policjantów. Najczęściej opowiada się o rzeczach, które wywołują dosadne
reakcje, a jeśli tego szukacie, to Helen i Bruno dostarczą.
Oh man, oh man, oh
man... Ile ja się nauczyłem przez ten ułamek festiwalu, czego nie wiedziałem wcześniej?
Dobrych filmów jest naprawdę mało. I mam na myśli te wymagające, dobre filmy, te,
które rzeczywiście poszerzą horyzonty, dadzą perspektywę. Śmiesznych filmów
jest ocean. Ludzi na tym świecie jest prawie 8 milionów i każdy z dostępem do
kamery i swojej wyobraźni pragnie przedstawić swoje opus magnum. Nie każdemu
wychodzi to tak jak planuje, ale umila czas skutkiem ubocznym. Najgorsze są te
wynudniałe filmy po środku. Choć nawet te potrafią rozszerzyć nasze
postrzeganie świata. Na przykład do tej pory nie sądziłem, że kiedykolwiek zobaczę
w filmie festiwalowym Rączkę z Rodziny Addamsów. Obejrzycie, zrozumiecie.
Tymczasem, do
zobaczenia pod koniec października na American Film Festival!
[ms]
