Mobile Army Surgical Hospital najlepiej rozpoznawalny jest pod swoim akronimem. Amerykański wojskowy szpital polowy stacjonujący podczas wojny w Korei w latach 50. pojawił się w kulturze najpierw jako powieść Richarda Hookera (1968), następnie jako film Roberta Altmana (1970), a nieśmiertelność zyskał dzięki serialowi stacji CBS (1972-1983).
To w telewizji „M.A.S.H.” znalazł swoje najwygodniejsze miejsce z licznymi bohaterami, ich żartami i dramatami. Tutaj zaczęła się moda na seriale medyczne i operacje na ekranie. Wojna była zawsze w tle, ale nie przeszkadzało to twórcom w zarażaniu dobrym humorem, który w szczególności propagowali Sokole Oko i Trapper/BJ wiecznie robiący sobie żarty z Margaret „Gorące Wargi” i Franka Marion „Szczurza Twarz”. Oprócz wyżej wymienionej czwórki, wśród ulubionych bohaterów byli też: fajtłapa o gołębim sercu Radar, przebierający się za kobietę Max, wzbudzający szacunek dowódcy, pułkownik Blake i pułkownik Potter.
Aktorzy odchodzili i przychodzili nowi, głównie z pretensją, że cały serial to właściwie Alan Alda show, a reszta to tylko przystawki. Cóż, coś w tym było, bo czekałem zawsze na kolejny odcinek w okolicach godziny 15 na TVP2, żeby dostać kolejną dawkę humoru od Sokolego Oka (właściwie to nie pamiętam, żeby ktoś jego ksywkę odmieniał w serialu).
Czołówka serialu z charakterystycznymi dźwiękami piosenki „Suicide is painless” to klasyk, który ożywia godziny spędzone przed telewizorem za dzieciaka. Co ciekawe, słynna piosenka (https://www.youtube.com/watch?v=4gO7uemm6Yo) również została napisana przez dzieciaka – syn Roberta Altmana napisał tekst w wieku 14 lat. W tym wieku już mu suicide w głowie. Jako tata Altman byłbym zaniepokojony.
[m]
#oldschool
Mash Opening and Closing Theme 1972 - 1983 from TeeVees Greatest on Vimeo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz